خبرنگاران از مادرها بترسید، برای نجات فرزندشان هر کاری می کنند! - وبلاگ بانیما

به گزارش وبلاگ بانیما، فیلم مادر چهارمین فیلم بلند بونگ جون هو است که در کارنامه او جایگاه ویژه ای دارد. جون هو این فیلم را با هزینه اندک 5 میلیون دلار در سال 2009 و به زبان کره ای ساخت که توانست حدود 17 میلیون دلار بفروشد. بسیاری از منتقدان و صاحب نظران این فیلم را با آثار هیچکاک و خصوصاً روانی مقایسه کرده اند که نشان از پختگی این فیلمساز در ساختن فیلم های دلهره آور و کاراگاهی دارد.

ادغام ژانر یکی از ویژگی های سینمای بونگ جون هو است که در فیلم مادر نیز به خوبی دیده می شود. مادر، آمیخته ای از یک تریلر جذّاب با فیلم های کاراگاهی و جنایی است که اشاراتی نیز به سینمای روانکاوانه دارد؛ هرچند برخی صحنه های خشن آن مناسب بچه ها نیست و توصیه می شود که بزرگترها بدون حضور بچه ها این فیلم را تماشا کنند. این روایت بونگ جون هو نیز مانند بیشتر فیلم هایش دارای رگه های طنز است، امّا درست در همان اندک لحظات نیز نوعی اندوه و تلخی جاری است. مادر توانسته در آی ام دی بی امتیاز 7.8 از 10 را به دست آورد و در متاکرتیک راتن تومیتوز امتیازهای خوب 78 و 96 را و از این بابت می توان گفت هم توانسته مخاطبان خود را راضی کند و هم منتقدان را.

مادر روایتگر داستان مادری است که پسر ساده لوحش متهم به قتل می شود؛ امّا او از بی گناهی فرزندش مطمئن است و همین اطمینان و عشق باعث می شود او تصمیم بگیرد بی گناهی پسرش را اثبات کند. او در طول این جهت به دنیایی مملو از هرج ومرج و افشاگری های تکان دهنده قدم می گذارد و از انجام هیچ کاری فروگذار نمی کند؛ حتّی جنایت. جست وجوی این زن برای رسیدن به حقیقت به خوبی مخاطب را تا انتها فیلم با خود همراه می کند. با این همه، شاید داستان های فرعی گیرا می توانست جذابیت بیشتری به این روایت بیفزاید.

کارگردانی مهم ترین عنصری است که بونگ جون هو را از دیگر هم عصران کره ای اش متمایز می کند. او علاوه بر اینکه نشان داده فیلمنامه نویس خوبی است، در کارگردانی نیز همیشه حرف هایی برای گفتن دارد. ساختارشکنی در قاب بندی، استفاده اغراق آمیز از افکت های صوتی که کارکرد فرمی فوق العاده ای در این فیلم داشته اند (مانند صحنه خرد کردن گیاهان دارویی توسط مادر در ابتدای فیلم) و انتها بندی مناسب از مهم ترین ویژگی های آثار او است که در این فیلم هم به چشم می آید.

یکی از نقاط قوّت فیلم مادر بازی حیرت انگیز کیم های جا در نقش مادر است. او علی رغم دیالوگ های کم، توانسته اضطراب مادرانه را به زیباترین شکل ممکن در چهره و بدنش خلق کند و مخاطب به راحتی این احساسات را در نوع بازی وی درمی یابد. تنوع بازی او در سکانس های مختلف مانند اداره پلیس، خلوت با پسرش و ملاقات با افراد مختلف نیز تحسین برانگیز است. در یکی از این سکانس ها، زمانی که قاتل حقیقی پیدا می شود، با چشمانی اشکبار از او می پرسد که آیا او هم پدر و مادر دارد؟ سکانسی که به یکی از بهترین سکانس های فیلم تبدیل شده و بسیار تأثیرگذار از کار در آمده است.

میزان نزدیکی شخصیت های فیلم با انسان های واقعی، نخستین و مهم ترین تمایز آثار جون هو در مقایسه با آثار هالیوودی به حساب می آید. جون هو سعی می کند تا جایی که می تواند شخصیت ها را به انسان های دنیای خارج فیلم نزدیک کند و در نتیجه آنچه در فیلم رخ می دهد، تأثیرگذارتر خواهد بود.

مادر کنایه های اجتماعی تندی نیز در دل خود دارد. پلیس، وکیل و هر کس که در فیلم مسئولیتی دارد، تنها به پیشبرد اهداف شخصی اش می اندیشد. بونگ جون هو برای نجات فرزند، مادر را به یک جنایتکار تبدیل می کند و این را نتیجه قهری آنچه در جامعه در حال وقوع است می داند. لذا زمانی که مادر مرتکب قتل می شود، مخاطب به او حق می دهد و او را گناهکار نمی داند.

اگر به دنبال تماشای یک فیلم کاراگاهی خارج از قواعد مرسوم هالیوودی هستید، مادر را حتماً ببینید.