نتایج نگران کننده پژوهش جدید درباره انورکسیا، بی اشتهایی عصبی - وبلاگ بانیما

به گزارش وبلاگ بانیما، واقعا کسی مستعد محدود کردن مواد غذایی ای که به بدنش می رسد، نیست. در 20 درصد موارد بی اشتهایی عصبی، مردم این شیوه را برای بقیه عمرشان در پیش می گیرند.

مطالعه جدیدی که در نشریه نیچر جنتیکس منتشر شده، حاکی از آن است که بیماری بی اشتهایی عصبی (انورکسیا) هم در بدن و هم در ذهن ریشه دارد.

من وقتی برای نخستین بار این خبر را خواندم، به راستی خیالم راحت شد. از نظر کسی، چون من، که بیش از چهار سال با این گرفتاری زندگی نموده است، هر پژوهشی خوب و ضروری است.

به هر حال، به گزارش موسسه خیریه بریتانیایی بیت، بیماری های مرتبط با خوردن غذا مقوله ای است که همچنان بر حدود یک میلیون و پانصد هزار نفر در سراسر بریتانیا اثر می گذارد.

اما چند روز بعد که برای آنالیز یافته های مطالعه بازگشتم، دیدم نتیجه گیری ها با مذاق من جور در نمی آید. به ویژه آن بخش که می گوید کسانی که به بی اشتهایی عصبی مبتلا می شوند از نظر ژنتیکی مستعد داشتن میزان بالای متابولیک، چربی کمتر در بدن و فعالیت فیزیکی بالاتر هستند.

من، شخصا، از خانواده ای نمی آیم که درباره متابولیسم خوب لاف می زند، یا هر دو ماه یک بار دسته جمعی در دوی ماراتون 21 کیلومتری حضور پیدا می نماید و غذا های سرشار از پروتئین می خورد و با این حال بخشی از زندگی ام را در گرسنگی دادن به خودم برای روزها، گاهی هفته ها، گذرانده ام.

واقعا کسی مستعد محدود کردن مواد غذایی ای که به بدنش می رسد، نیست. در 20 درصد موارد بی اشتهایی عصبی، مردم این شیوه را برای بقیه عمرشان در پیش می گیرند. بعضی وقت ها تا دم مرگ. مبادا مورد تراژیک آوریل هارت 19 ساله را که در سال 2017 در پی نبردی چهار ساله با بی اشتهایی عصبی جان سپرد، فراموش کنیم.

امروز، من قادرم این یافته ها را بخوانم، در باره آن ها فکر کنم و بعد در این مورد که چه مفهومی، به ویژه برای بدنم و ذهنم دارند، تصمیمی منطقی بگیرم.

اما چهار سال پیش، در میانه نبرد با بی اشتهایی عصبی، پرخوری روانی (بولیمی) و افسردگی، چنین نبود. احساس ناشی از خواندن این پژوهش مانند ضربه ای عظیم در جریان دوره ای بود که بدون آن هم برنامه روزانه یکنواخت و غم انگیزی داشتم (بیدار شدن، از غذا و مردم پرهیز کردن، خوابیدن، تکرار مکررات). چنین احساس می کردم که انگار به من می گویند نباید بی اشت هایی عصبی داشته باشم. چون ژن های آن را ندارم.

البته، برای کشف جنبه فیزیکی بیماری، مانند کاری که این پژوهش انجام می دهد، دلیلی وجود دارد. هرچه باشد، یک بیماری روانی است با عوارض نمایان و قابل لمس.

در حالی که عوامل تشدید نماینده این بیماری بیشتر می گردد، وزن بدن فرد مبتلا خلاف آن جهت عمل می نماید. در عصر لاو آیلند (یک برنامه تلویزیونی)، جایی که روسای آی تی وی (یک کانال تلویزیونی در بریتانیا) اجازه دارند بگویند نبود تنوع بدنی در شو های تلویزیونیِ زندگی واقعی برای این است که مردم به جذب یکدیگر تشویق شوند، بحث هایی که بر بدن های ما هم به اندازه مغز های ما تمرکز داشته باشد، اهمیت می یابد.

این موضوع به ویژه در خصوص پدیده های جدید صدق می نماید، مانند از شکل افتادگی عضلات، که موجب می گردد افراد تشخیص ندهند چه مقدار عضله در بدن شان جمع شده است. اما کاهش توجه جدی به بی اشتهایی عصبی با ارتباط دادن آن به پایین بودن چربی بدن و تمایل به شرکت در دو ماراتون، اشتباه به نظر می رسد.

پزشکان با آنالیز ریشه های فیزیکی احتمالی بیماری، با این خطر رو به رو هستند که از یکی از بزرگترین سوء تفاهمات پیرامون آگاهی از بی اشتهایی عصبی، حمایت نمایند.

آن سوء تفاهم، عبارت از این است که برای فرد مبتلا به بی اشتهایی عصبی، گویا فقط یک راه برای نگریستن به آن وجود دارد، یا فقط یک کار می تواند در برابر آن انجام دهد.

سه عامل اصلی در این پژوهش جدید، متابولیسم، تمرینات فیزیکی و چربی بدن، بی اشت هایی عصبی را در این چهارچوب که فرد از نظر ظاهری چگونه به نظر می رسد، طبقه بندی می نماید. با این حال، در 2019 به ما پیاپی یادآوری می گردد که چنین نیست، زیرا کسی ممکن است با این بیماری دست به گریبان باشد، و در عین حال، از نظر اندازه ظاهری اندام های بدن، نسبتا سالم بنماید.

برعکس، مبتلایان به بی اشتهایی عصبی با تاثیرات روانی و دیگر مشخصه های آن، از پارانویا و افسردگی تا هراس زیاد و وزن اضافی، کلنجار می روند.

درک یک بیماری با واژه های فیزیکی آسان تر از شناخت یافتن نسبت به آن با اصطلاحات روانی است. این مسئله ای است که دنیای پزشکی در سراسر دنیا در نبرد با بیماری های روانی دارد. آسان تر است که بپنداریم فقط بعضی از ما مستعد ابتلا به بیماری ذهنی هستیم، که فقط بعضی از ما آن ژن های خاص داریم، زیرا (این شیوه تفکر) شمار مردمی را که بیماری می تواند بالقوه به آن ها صدمه بزند، کم می نماید.

اما بی اشتهایی عصبی، مانند بسیاری دیگر از بیماری های روانی، متاسفانه یک باشگاه انحصاری نیست. هرکسی می تواند به آن ملحق گردد. به من اعتماد کنید، من می دانم.

بنابراین، درست است، پژوهش درباره بیماری ها و نارسایی های خوردن غذا در تمام شکل های آن حیاتی است و احتیاج بیشتری نیز به آن هست. هرچند این پژوهش همچنین یاد آور این است که با وجود تمام پیشرفتی که فکر می کنیم ممکن است در این عصر آگاهی های سلامت روانی اجرا شده باشد، هنوز وسوسه خطرناکی وجود دارد که سعی گردد تا یک بیماری کاملا روانی، جسمانی شناخته گردد. زیرا در این صورتی، مطمئنا احتمال این که درمانی برای آن پیدا کنیم، بیشتر می گردد.