اقدام عجیب صداوسیما بعد از باخت ایران - وبلاگ بانیما

به گزارش وبلاگ بانیما، بعد از برد ایران مقابل ولز در جام جهانی حمایت های رسانه ای از تیم ملی افزایش پیدا کرد به نحوی که تقریبا تمام برنامه های صداوسیما را دربرگرفت. یک زیرنویس به صورت دایم در شبکه های تلویزیونی پخش می شد که مجموعه ای از پیغام های ارسالی مردم را نشان می داد. پیغام هایی حاوی آرزوی موفقیت برای ملی پوشان در بازی مقابل امریکا. کار به جایی رسید که انتشار یک موزیک ویدیو که در حمایت از تیم ملی خوانده شده بود، تبدیل شد به یکی از آیتم های اخبار. آن هم نه در قسمت اخبار ورزشی، بلکه در قسمت مشروح اخبار سیاسی.

ویژه برنامه شبکه سه با اجرای میثاقی و احمدی هم مدام حول وحوش تیم ملی و برد مقابل امریکا محتوا فراوری می کرد. این حمایت تا زمان برگزاری بازی ادامه پیدا کرد، اما با وضعیتی عجیب به سرانجام رسید.

درست در لحظه ای که سوت سرانجام بازی به صدا عایدی و تصاویر بعد از بازی به نمایش عایدی و دوربین به استودیو برگشت، مجریان برنامه بدون گفتن کلمه ای حرف در خصوص بازی گفتند خداحافظ و برنامه تمام شد! این اقدام آنقدر باورنکردنی بود که بلافاصله موجی از واکنش ها را در پی داشت. کاربران می گفتند ویژه برنامه صداوسیما در شب های دیگر برای تحلیل بازی های سایر کشور ها حداقل تا ساعت یک و سی دقیقه بامداد ادامه پیدا می کرد، اما شب بازی ایران نه. همزمان تمام زیرنویس های پیغام های مردمی هم قطع شد. تلویزیون انگار که اصلا جام جهانی در کار نیست به روال عادی بازگشت و برنامه های راز بقا جای فوتبال را گرفت.

چنین وضعیتی باعث شد سوال مهمی در فکر علاقه مندان به فوتبال شکل بگیرد: این چه برخوردی است که با تیم ملی صورت گرفت؟ آیا صداوسیما واقعا حامی تیم ملی است؟ یا صرفا تا جایی نمایش حمایت از تیم ملی را ادامه می دهد که از آن نفعی ببرد؟ چطور ممکن است یک نفر خودش را حامی فرد یا گروهی بداند، اما درست در لحظه شکست آن ها را تنها بگذارد؟ آیا اقدام صداوسیما در سرانجام دادن به برنامه بلافاصله بعد از شکست به این معنا نیست که ما تیم ملی را دوست داریم تا جایی که برنده گردد و نفع سیاسی اجتماعی به ما برساند؟ و وقتی ببینیم در مهم ترین بازی شکست خورده آن را مثل یک وسیله تاریخ مصرف گذشته دور می اندازیم؟

صداوسیما و مجریانش احتمالا می گویند، چون حال مان گرفته بود و حوصله نداشتیم بلافاصله خداحافظی کردیم. یعنی این طور نشان بدهند که از شدت ناراحتی بی خیال ادامه برنامه و حرف زدن در خصوص تیم ملی شدند. این عذر بدتر از گناه است. در این صورت باید به این افراد گفت که جای اشتباهی برای کار کردن آمده اید! اینجا خانه شما نیست که وقتی حوصله ندارید برق ها را خاموش کنید و بروید لالا! این گوشی تلفن همراه شخصی شما نیست که اگر صدای نامطبوعی از آن ور خط به گوش تان رسید دکمه قطع را بزنید.

بعد عده ای متعجبند که چرا مردم با کلمه ملی در رسانه ملی شوخی می نمایند و آن را جدی نمی گیرند، چون یا از آن بوی منفعت طلبی استشمام می نمایند یا به آن ها القا می گردد که چند نفر فضایی را که متعلق به هشتاد و چند میلیون ایرانی است مال خود نموده اند و مثل اموال شخصی با آن برخورد می نمایند.