ای اف سی بیرانوند را ندید - وبلاگ بانیما

به گزارش وبلاگ بانیما، هنوز البته فرصت هست و بیرانوند که حالا پخته تر هم شده، می تواند از حالا برای توپ طلای سال 2019 خیز بردارد. راهش هم باز است: قهرمانی با تیم ملی در جام ملت های و قهرمانی با پرسپولیس در لیگ قهرمانان.

به گزارش وبلاگ بانیما ، زهرا اسدی، بهترین دروازه بان آسیا نادیده گرفته شد تا مدافع السد که نه به لحاظ آماری صندلی خوبی دارد و نه در رده باشگاهی و ملی مقامی به دست آورده، یکی از نامزدهای بهترین بازیکن سال 2018 قاره باشد. نتیجه اینکه برای از دست نرفتن فرصت های بزرگ اینچنینی، شاید به تاثیرگذاری بالاتری در کنفدراسیون فوتبال آسیا احتیاج داریم. البته به نظر می رسد حضور در بازی های ملی زیر نظر فیفا مثل جام جهانی در انتخاب بهترین بازیکن قاره نقش چندانی ندارد و ای اف سی مسابقاتی را که زیر نظر خودش برگزار می گردد ملاک بهتری می داند. شانس بیرانوند هم شاید به خاطر جام ندریافت پرسپولیس سوخت وگرنه با قهرمانی در لیگ قهرمانان، ای اف سی پیش از همه نام علیرضا بیرانوند را در فهرست بهترین بازیکنانش می نوشت و شاید حتی او را به توپ طلا میهمان می کرد.

چطوری آقای آسیا؟ چه شوخی بی مزه ای. چقدر نابجا. ما البته جدی گرفته بودیمش و خوشبینانه نشسته بودیم به انتظار روزی که فکر می کردیم قرار است علیرضا بیرانوند پنجمین توپ طلای آسیا را برای فوتبال ایران به ارمغان بیاورد. شوخی جالبی نبود اما قرار نیست بخاطر دل بستن به آن و جدی دریافتش خودمان را سرزنش کنیم چرا که علیرضا بیرانوند با آن عملکرد درخشان شاید لایق ترین بود برای بالای سر بردن جایزه مرد سال 2018 آسیا. آنقدر که حتی قهرمان نشدن پرسپولیس هم نمی توانست توجیه کند نادیده دریافت او را.

کمترین حق بیرانوند این بود که نامش را در فهرست گزینه های مرد سال آسیا بنویسند اما کنفدراسیون همین را هم از او دریغ کرد تا انتخاب هایش مثل شوخی ملی پوشان ایران با دروازه بان پرسپولیس دل مان را بزند. آنها هم البته این شوخی را با جدیت تمام به زبان می آوردند و علیرضا بیرانوند آنقدر لایق بود برای انتخاب شدن که هم تیمی هایش شاید ذره ای فکر نمی کردند او در فهرست منتخب کنفدراسیون فوتبال آسیا نباشد که روزی صد بار با به زبان آوردن چطوری آقای آسیا؟ تحسینش می کردند. خودِ او اما این بار جدیِ جدی بود و تنها پاسخش به این شوخی دوست داشتنی، لبخندی که به بازیکنان تیم ملی تحویل می داد.

مثل لیگ قهرمانان اما این شوخی هم خاتمه خوشی برای علیرضا بیرانوند نداشت. این بار حتی رنگ فینال را هم ندید. فقط یک روز صبح از خواب که بیدار شد، دید همه چیز رنگ باخته است. حتی از آن شوخی های هر روزه خبری نبود و باید می فهمید این سکوت، نشانه ای است بر خاتمه یک رویا.

فکرش را بکن، بهترین باشی و به چشم نیایی. گاه و بیگاه سراغت را بگیرند، به وقتِ هر بازی پای حرف هایت بنشینند و چند هفته یا شاید حتی ماه ها با پیشنهادهایی که به نامت دست به دست می گردد، سرگرم شوند اما در هنگامه جایزه دادن از یادشان بروی. یادشان برود که دروازه بانی هم بود که چند هفته پیش از سوت خاتمه لیگ کشورش جام قهرمانی را بالای سر برد، مقابل پنالتی بهترین بازیکن دنیای فوتبال ایستاد و به بهانه رکورد هفت کلین شیت در لیگ قهرمانان آسیا جایزه بهترین دروازه بان قاره را تحویل گرفت.

می خواهیم بگوییم عملکرد علیرضا بیرانوند در یک سال اخیر آنقدر چشمگیر بود که دیگر کسی از گذشته متفاوت و به قول خودش از کار در کارواش و خوابیدن او کنار خیابان حرفی نزند. بیرانوند در تمام این سال ها حتی یک بار هم به عقب برنگشت. مسیری را به سوی موفقیت شروع نموده بود و در انتهای آن رویاهایش را می دید، قدم به قدم پیش رفت و از بازی کردن در تیم های پایه نفت تهران رسید به روزی که انتخاب نشدنش به عنوان مرد سال فوتبال آسیا و یا حتی نامزد نشدنش برای به دست آوردن این عنوان را ظلم در حق او می دانیم.

هنوز از یاد نبرده ایم تاثیر بیرانوند را در فینالیست شدن پرسپولیس. همانطور که نمی توانیم او را یکی از ارکان اصلی صعود تیم ملی به جام جهانی 2018 ندانیم. امروز شاید خیلی ها فقط رکوردهای باشگاهی بیرانوند را در ذهن داشته باشند اما ما یادمان هست که او در مرحله مقدماتی جام جهانی 2018 هم با تنها دو گل خورده که یکی از آنها گل به خودی یکی از مدافعان ایران بود، رکورد زده بود. با این حال در فهرست نامزدهای نهایی بهترین بازیکن سال آسیا جایی برایش نیست.

کنفدراسیون فوتبال آسیا در حالی دروازه بان ملی پوش پرسپولیس را نادیده گرفته که در فهرست سه نفره نامزدهای بهترین بازیکن قاره عبدالکریم حسن مدافع ملی پوش السد را بدون هیچ موفقیتی در عرصه ملی یا باشگاهی گنجانده و دو سهمیه دیگر را هم به یوما سوزوکی و کنتو میسائو از کاشیماآنتلرز ژاپن داده است.

برای به نقد کشیدن این انتخاب ها اما احتیاجی نیست که حتما ایرانی باشی. همین که آمار و موفقیت های باشگاهی و ملی علیرضا بیرانوند را کنار هم بگذاری، قانعت می نمایند برای انتخاب او. حداقل به عنوان یکی از نامزدهای مرد سال فوتبال آسیا، نه برنده قطعی جایزه. حضور معجزه آسای پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان هم می توانست شانس بیرانوند را پررنگ تر کند اما نشد که بگردد.

البته که قرار نیست ناظران فنی لیگ قهرمانان که بیشترین نقش را در انتخاب بهترین بازیکنان آسیا داشته اند، تحت تاثیر محرومیت پرسپولیس قرار بگیرند و چنین انتظاری هم از آنها نمی رود اما انتظار این را هم نداشتیم که ای اف سی بر عملکرد ستاره های این تیم چشم ببندد و آنها را نادیده بگیرد. ستاره هایی همچون علیرضا بیرانوند و حتی سیدجلال حسینی که هر دو می توانستند گزینه باشند برای دریافت جایزه بهترین بازیکن سال 2018 آسیا و بازخوانی آمار یک سال اخیر، دست کم می توانست دروازه بان ملی پوش پرسپولیس را در جمع نامزدهای منتخب کنفدراسیون جای بدهد. اتفاقی که رخ دادنش یک رکورد دیگر را هم به نام علیرضا بیرانوند ثبت می کرد و او تبدیل می شد به نخستین دروازه بانی که برای توپ طلای فوتبال آسیا نامزد شده است.

پیش از آن البته یک بار در سال 2012 مارک شوارزر دروازه بان سرشناس استرالیایی که آن موقع در تیم فولام انگلستان بازی می کرد و بعد از آن به چلسی و سپس لسترسیتی رفت، یکی از سه نامزد دریافت توپ طلای آسیا بود اما در بخش بازیکنان شاغل در لیگ های قاره های دیگر و البته جایزه هم نگرفت چرا که سر آخر شینجی کاگاوا بازیکن ژاپنی منچستریونایتد به عنوان بهترین لژیونر آسیا انتخاب شد.

موضوع جالب توجه اما این است که در میان دروازه بان های تیم های آسیایی هنوز هیچ دروازه بانی نتوانسته در جمع سه نامزد نهایی مرد سال قاره جایی برای خودش دست و پا کند و انتخاب علیرضا بیرانوند می توانست این رکورد را هم کف دست او بگذارد. ای اف سی اما ترجیح داد دروازه بان پرسپولیس و تیم ملی ایران نباشد و در عوض مدافع السد قطر که نه به لحاظ آماری صندلی خوبی در فوتبال آسیا دارد و نه در رده باشگاهی و ملی مقامی به دست آورده و البته بعید است دستش به توپ طلا برسد، یکی از سه نامزد بهترین بازیکن قاره باشد. چنین اتفاقی در نهایت ما را به این نتیجه می رساند که برای از دست نرفتن فرصت های بزرگ اینچنینی، به تاثیرگذاری بالاتری در کنفدراسیون فوتبال آسیا احتیاج داریم.

موردِ مهم تر را اما با دقت در انتخابات سال های اخیر فوتبال آسیا می توانیم درک کنیم. جایی که به نظر می رسد حضور در بازی های ملی زیر نظر فیفا از جمله جام جهانی، در انتخاب بهترین بازیکن قاره نقش چندانی ندارد و کنفدراسیون فوتبال آسیا بیشتر توجهش به مسابقاتی است که زیر نظر این کنفدراسیون برگزار می گردد. اینگونه که مثلا قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا و یا موفقیت در جام ملت های قاره می تواند شانس بیشتری را برای دریافت توپ طلا به بازیکنان بدهد. شانس بیرانوند هم شاید به خاطر جام ندریافت پرسپولیس سوخت و چه بسا اگر پرونده لیگ قهرمانان 2018 با قهرمانی تیم برانکو بسته می شد، ای اف سی پیش از همه نام علیرضا بیرانوند را در فهرست بهترین بازیکنانش می نوشت و شاید حتی او را به توپ طلا میهمان می کرد.

هنوز البته فرصت هست و بیرانوند که حالا پخته تر هم شده، می تواند از حالا برای توپ طلای سال 2019 خیز بردارد. راهش هم باز است: قهرمانی با تیم ملی در جام ملت های پیش رو و قهرمانی با پرسپولیس در لیگ قهرمانان فصل آینده. البته این به شرطی است که او همچنان بخواهد درون دروازه پرسپولیس بایستد و به تجربه فوتبال در اروپا فکر نکند.

2 – 770 – 390